Dat laatste lijkt me idd bijzonder.
Gek hè, want we doen het wel bij de *leuke* gebeurtenissen in de familiesfeer. De vakanties, verjaardagen, geboortes, verhuizingen, huwelijken enzovoorts. Maar de dood hoort ook bij het leven. En dat zijn ook gebeurtenissen waarvan je (veel) later denkt: goh, was die er ook bij, hoe zag hij/zij er ook alweer uit toen, wat een prachtige omgeving eigenlijk waarin het plaatsvond. Enzovoorts.
Ik heb het gedaan bij de crematie van mijn grootmoeder. Natuurlijk kreeg ik in eerste instantie wel opmerkingen: zou je dat wel doen, is dat wel gepast. Mijn antwoord was: je kent me toch, dit is *mijn* eerbetoon, ik zou niet weten wat meer gepast is dan dit, je hoeft helemaal niet per se te lachen voor de foto (maar het mag wel) en je krijgt straks een album.
Daar heb ik uiteindelijk niets dan positief commentaar op gehad. Mensen vonden het ontroerend en mooi.
En nee, daar kan ik hier dus niets van laten zien. Dat zou inderdaad niet "gepast" zijn.