Allereerst respect en stilte...
En dan komt uiteraard de hele discussie op gang over keuze, de rol van de medici en overheid, geloof. Dat mag best want een discussie over dit onderwerp moet gevoerd worden om de zelfbeschikkingsrechten te krijgen. Dat is het traject waar Rob nu dus inzit.
Gelukkig heb ik zelf geen ervaring met depressiviteit, maar in mijn omgeving wél (privé, werk). Ik zie daar heel veel verschillende vormen in en, nog moeilijker dan bij lichamelijk lijden, is een euthanasietraject enorm zwaar. Vandaar is respect alleen al op zijn plaats.
Niemand van ons heeft gevraagd geboren te worden, maar mogen we a.u.b. wel zelf beslissen of we blijven? Dat zal voorlopig nog wel ver weg zijn, zeker nu die ene partij zijn standpunten aan die andere partij verkwanseld heeft op dit gebied.
Ik kan niet anders dan Rob héél veel sterkte te wensen in zijn traject. Een traject wat heel veel mensen niet kunnen begrijpen en voelen (waaronder ik), maar wel een traject waar hij recht op heeft!
P.S.: het woord zelfmoord is hier totaal niet gepast, evenzo "de krachten van het kwaad".